Gebarengemompel

Vandaag zag ik een vrouw hardop in zichzelf pratend op straat. Dat was op zich niet zo bijzonder, maar ze deed het in gebarentaal. Het was een fascinerend gezicht. De vrouw liep op de stoep aan de andere kant van de straat en was druk met zichzelf in gesprek. Een gesprek zoals iedereen dat wel eens heeft: je bent boos op je baas, op je partner, op de cassiere die je net te weinig geld heeft terug gegeven. Je voert een hele discussie waarin je die ander nog eens flink de waarheid vertelt. Deze vrouw deed dat in gebarentaal. Ze gaf haar mentale gesprekspartner er flink van langs. Alles klopte, ze wist precies de woorden uit haar handen te toveren die ze nodig had. Jammer alleen dat ze dat nooit eens kon als ze echt tegenover haar baas zat, of tijdens het eten met haar geliefde, of in de supermarkt, bij de kassa. Dat soort perfecte zinnen komen er altijd pas uit als het al te laat is. Of als het nog niet zover is. Als die ander er niet bij is. Of althans, dit bedacht ik allemaal zelf, want ik kan helemaal geen gebarentaal. Geen idee waar die vrouw het over had. Misschien had ze helemaal met niemand ruzie. Misschien liep ze niet eens in zichzelf te praten. Wie weet? Voor hetzelfde geld kwam ze net van een cursus voor doventolken en oefende ze nog even op de onregelmatige werkwoordsvormen.