Gisteren stond er in de NRC zo'n klein stukje achterop (ik@nrc.nl) waarin een jongetje aan zijn ouders vroeg, of het woord Amen, ter afsluiting van het bidden, dezelfde betekenis had als "verzenden" op de computer.
Er wordt nog gebeden in Nederland. En bovenstaand voorbeeld geeft aan dat het hele concept duidelijk aan vernieuwing toe is.
Ik vind het altijd mooi om te bidden voor het eten, bijna jammer dat ik niet in God geloof. Het is voornamelijk een moment van samenzijn, een gedeelde concentratie, zo dat ene moment op de dag, voordat iedereen weer met andere dingen aan de slag gaat en elkaar weer uit het oog verliest. (Ik bedoel dit niet ironisch, dit meen ik echt).
Mijn voorstel (dat ik alweer iets minder serieus meen dan het voorafgaande) is om een internet-community te starten, waar iedereen lid van kan worden. Deze community faciliteert het massale gezamelijke 'bidden voor het eten', niet alleen met je eigen gezin, maar met duizenden, nee 10.000en mensen uit het hele land, nee, uit de hele wereld. Er zijn geen grenzen. Het enige wat je doet is vlak voor het eten inloggen op het systeem (laptopje op tafel). Op datzelfde moment zijn er ongetwijfeld vele gezinnen die ook net op dat moment aan tafel gaan. Laten we werken in 'batches' van 10 minuten: je logt in, en iedereen die binnen de batch van 10 minuten heeft ingelogged doet mee met de huidige ronde. We gaan allemaal bidden. Moment van stilte. We weten nu precies hoeveel mensen er tegelijkertijd op de aardbol met ons aan dit moment deelnemen. (De teller staat duidelijk rechtsonderaan in het scherm vermeld). Dan zijn we klaar. We zeggen "Amen", maar we drukken ook op de "Amen" toets op het scherm: verzenden! Pas als alle 1893934 mensen die mee deden binnen ons raam van 10 minuten, ook op Amen hebben gedrukt, wensen we elkaar een gemeend "smakelijk eten".
Zou dat het gemeenschappelijke gevoel van verbintenis zijn, waar we allemaal naar op zoek zijn, in deze tijden van chaos en wanhoop? Smakelijk eten! Amen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Sinds kort is bij ons aan tafel het tafelgebed helemaal terug van weggeweest. Wij worden door Nynke (2 jaar) vermanend toegesproken als we reflectieloos op de lekkernijen aanvallen: 'Niet eten voor je sorbetje, stoute papa!!'. We proberen nog wel eens halfhartig haar zelotisch gedrag te temperen. Dit wordt echter keer op keer hardnekkig de kop ingedrukt met een retorisch: 'Waarom?'. Lankmoedig geven wij maar toe en wordt een fijn stukje religie in een bottom-up fashion in ere hersteld.
Ik heb steeds de idee hgehad dat de menselijke geest heel krachtig is. Zeker als we onze gedachten bundelen, zoals een laser.
Wat jij daar bedacht over het gebed vind ik fantastisch.
Al jaren zit ik in mijn hoofd te spelen met de volgende idee: als er nu over de hele wereld (via internet) op het exact zelfde moment (op de seconde na) een zo groot mogelijke groep, een zelfde gedachte lanceert - bijvoorbeeld een vredelievende gedachte - wereldvrede ... zou dit dan niet werken als een Laser en een gebundelde kracht doorheen de mensheid sturen ... een vrederige wereld achterlatend?
Een reactie posten