Toen het licht uitviel - H2

[Wat leuk dat er meerdere reacties zijn gekomen op mijn sci-fi verhaal. Nu moet ik er natuurlijk wel mee verder. Ik weet niet of ik echt heel hoofdstuk 2 nu uit de pen krijg, maar ik maak vast een beginnetje. Commentaar op het verloop van het verhaal, inconsistenties, ideeen etc.. zijn meer dan welkom]

2

Twee dagen geleden ben ik begonnen met deze schrijfoefening - het woord scheepsjournaal komt in me op, terwijl ik toch nog steeds vaste grond onder mijn voeten heb - en de zon heeft zich nog altijd niet laten zien, ook niet overdag. Gisteren heb ik niet kunnen schrijven, omdat we weer op strooptocht zijn geweest. Ik was zo moe dat ik voor het eerst sinds weken zonder problemen in slaap ben gevallen. Als we vaak op strooptocht zullen gaan, zal ik heerlijk slapen, en wordt het met dit dagboek niets meer.

Ik moet misschien iets uitleggen over onze situatie, en dan met name voor wat betreft het voedsel en water. We hebben geen stromend water - de waterdruk is weggevallen - en we durven nog altijd geen ongekookt regenwater te drinken. Peter heeft het wel een keer geprobeerd, hij heeft overal schijt aan. Weer een onbedoelde grap gemaakt, merk ik, want hij had direct een week diarree.

We drinken dus geen ongekookt regenwater, maar het brandhout begint schaars te worden en daarom proberen we het zo lang mogelijk te redden met flessenwater. Dat klinkt gek, maar er is hier ongelofelijk veel bronwater op het eiland, vanwege de Opslag. In de Zuid-Haven is een distributie-depot van Sourcy, in de volksmond de Opslag genoemd. Vanuit ons eiland wordt bronwater verder vervoerd naar de Scandinavische landen.

Een paar maanden geleden, toen we voor het eerst de uitputtelijkheid van het brandhout onder ogen begonnen te zien, kwam Peter met het idee om in te breken in de Opslag. Hij bracht het zonder omwegen: 'Simon en ik gaan er heen, Marieke en Johannes bewaken het huis'. Waarom hij mij uitkoos was me destijds een raadsel. Ik ben geen held, ik ben niet sterk, niet handig, heb twee linkerhanden. Wat heb je aan mij, als je deuren moet openbreken en dozen water moet verslepen? Bovendien was Peter geen directe vriend van mij, hij kende Johannes al langer; zou je niet liever met een goede maat een dergelijke actie ondernemen? Maar nu, terugkijkend, denk ik dat hij heel bewust voor mij koos op dat moment. Niet omdat hij zo veel aan mij zou hebben, maar omdat hij mij het liefste in de buurt had, zodat hij juist geen last van me zou hebben. Peter werkt volgens een aantal principes. Een van de principes is: houd je problemen zo dicht mogelijk bij je in de buurt, dan heb je er de meeste invloed op. En het grootste probleem van de hele onderneming was ik, want hij voelde feilloos aan dat ik een tegenstander zou zijn geweest, had er werkelijk een discussie over ontstaan. Peter heeft een speciale sensor voor angst, voor conservatisme. Door mij direct bondgenoot te maken van zijn plan hield hij de touwtjes stevig in handen.

Peter en ik zijn om volstrekt verschillende redenen niet met de evacuees mee vertrokken. Voor mij was het angst, angst voor het onbekende. Voor Peter was het eerder een avontuur om te blijven, dan om te gaan. Iedereen ging al mee met de reddingssloepen, dan was er voor hem geen lol meer aan. Dertig mensen vonden dat de reddingssloep de meest veilige optie was? Al te meer reden voor Peter om dan juist te blijven. Het interessante eraan is dat we uiteindelijk allebei bezig zijn met zelfbehoud. Ik door stilletjes te blijven zitten waar ik zit, de schutkleur van het gras aannemend in de hoop dat de roofvogel mij over het hoofd ziet. Peter door op jacht te gaan, een prooi te vangen, zijn territorium uit te breiden. Normaal gesproken zie je dat soort verschillen alleen tussen diersoorten. Zou de mens de enige soort zijn die beide rollen aanneemt? Is er daarom kannibalisme onder mensen? En oorlog? Hier had ik over kunnen praten met Ruben. Hij had wel geweten of er nog diersoorten waren waar hetzelfde fenomeen bestaat. Maar ik moet niet aan Ruben denken. Ik zal over hem schrijven wanneer ik sterk genoeg ben, niet nu.

We vertrokken bij dageraad, of wat daar voor doorging. Ik was bij het opstaan begonnen met nadenken over het plan, en hoe we het zouden aanpakken. Ik had een regenpak klaar gelegd, en laarzen. Ik wilde op zoek naar de gereedschapskist maar Peter riep van beneden: "Hee daar slome, we zijn al vertrokken, kom op!". Beneden aangekomen bleek dat Peter een stuk praktischer had nagedacht dan ik en zich bovendien al had voorbereid. De bijkeuken stond vol met spullen, hamers, bijtels, een groot stuk staal, kettingen, touw. Buiten, bij de deur, stond een bakfiets. Waar had hij die nu zo ineens vandaan getoverd? En wanneer had hij dat gedaan, 's nachts? Ik was de hele nacht wakker geweest en had niets gehoord. Hoe kon hij zo snel al die spullen bij elkaar gezocht hebben? De doelgerichtheid van Peter sloeg me koud in het gezicht: wat was ik toch een eindeloze piekeraar. Waarom niet die daadkracht van Peter, als het aan mij had gelegen waren we die dag enkel nog maar met de voorbereidingen bezig geweest.

We fietsten om beurten op de bakfiets, terwijl de ander er met een gewone fiets naast reed. De Opslag was aan de andere kant van het eiland, en onderweg passeerden we enkele huizen en het dorp bij de vuurtoren. Daar gebeurde iets dat me nog het meest is bijgebleven van de hele tocht. Het was koud, guur, de regen gutste met grote stralen aan alle kanten langs mijn regenpak naar binnen, ik was nat tot op het bot. Ik ploegde voort op de bakfiets, die log en zwaar was. We hadden straffe zijwind, die af en toe met aggressieve vlagen om de hoek van struiken of gebouwen kwam zetten. Dan moest ik alles op alles zetten om de fiets weer in beweging te krijgen. Peter had de fiets al laten staan en hielp met duwen, om dan met een drafje mee te hollen zodra ik weer enige vaart kreeg. Op een gegeven moment, midden op het dorp, riep hij plotseling: "Hier gaan we rechts!". Ik schudde van nee. "De Opslag is die kant op" riep ik terug, en wees recht vooruit, langs de vuurtoren. "We gaan hier rechts!" schreeuwde hij, en trok aan mijn stuur. "Waarom dan?" riep ik. Maar hij gaf geen antwoord.

...wordt vervolgd lieve mensen...