Kerstpakket

Het zijn er niet veel meer, de mensen met een kerstpakket. Soms zie je er op eens eentje, staand in de open deuren van de trein, vlak voor vertrek, het pakket nonchalant op de rand van het klapstoeltje balancerend. Een arrogante blik in zijn ogen: hij wel! Wij, de kerstpakketlozen, kijken jaloers en vol afgunst (of is dat hetzelfde?) naar deze eenzame gelukkige. Het is alsof de laatste pakketten, in deze economisch barre tijden, express nog groter, breder en zwaarder zijn; en nog meer dan vroeger versierd met de meest wanstaltige kerstklokjes, hulsttakjes, rode besjes en kerstmannenmutsjes. Grote gouden linten houden met welhaast zichtbare moeite de deksel op hun plaats: ja, deze pakketten barsten uit hun voegen van overdadigheid. Pate, pastei, wijn, afrikaanse thee, colombiaanse koffie, de kopjes en de schoteltjes, de kurketrekker (met bedrijfslogo), granberrie-jam, geconfijte vruchtjes, nog meer pastei en pate, chocolade, de bedrijfskerstkaart (met nog meer klokjes en hulstjes): het gaat ook dit jaar weer aan onze neus voorbij. Kerstpakketontvangers zijn een uitstervend ras: Overheid! Wees er zuinig op, bescherm deze zeldzame diersoort. Voor wij ze verslinden!
Hongerig keren we huiswaarts, onze frustratie goedpratend met het idee, dat kerstpakketten enkel rommel bevatten - dat we er toch nooit een gewild hadden - dat we de helft toch altijd wegflikkerden - dat we blij toe zijn zo'n ding niet mee te hoeven sjouwen. He gelukkig, geen kerstpakket voor ons! Stel je voor!

Stel je voor...