Harry Sumatra (2)

Michiel keek op van zijn boek en zag door het raam van de trein dat zijn trein ging rijden. Of was het niet zijn trein, maar de trein die naast hem op het perron stond die ging rijden, en hem de illusie gaf dat hij bewoog? Of nee, toch niet, het was zijn trein die reed. Of wacht, zo was het, ze reden allebei.

Nu was hij er helemaal uit. Het boek had hem zowiezo niet echt geboeid: Harry Sumatra en de vrouw van de Kuiper. Pulp. Teveel scheldwoorden, en het ging ook nergens naartoe. Die Harry zou wel ontslagen worden omdat hij zich niet aan de regels had gehouden en dan wist je verder ook wel hoe het afliep.

Michiel deed een vouwtje in het boek. Dat mocht, want het was zijn boek. Hij had er meer moeite mee als het een geleend boek was, van iemand anders. Maar soms deed hij het dan toch. Uit gewoonte? Of was hij dan gewoon te lui om een papiertje te zoeken als boekenlegger? Hoe kon het dat zijn? Zo lastig was het niet ergens even een papiertje uit zijn tas te halen? Of een stukje van de Spits te scheuren? Ergens was dat wel gek: hij wist altijd precies wanneer hij zondigde: hij maakte een ezelsoor in iemand anders' boek en bedacht dan, heel bewust, maar heel vluchtig: kijk, ik maak een ezelsoor in iemands boek en dat mag niet want het is niet mijn boek. Toch deed hij het dan. Hij dacht daar dan ook vaak nog iets bij als: maar het kan mij vandaag niet schelen. Of: ik doe het "gewoon toch". Een heel gek gevoel altijd. Even kwamen dan de consequenties nog voorbij van zijn daden: straks wordt die ander boos als ik het boek terug geef. Maar ook dat verhinderde hem er niet van zijn zonde te begaan. Het was alsof het patroon van zijn handelen een soort autonomie kreeg waar hij alleen maar naar kon kijken en waar hij vervolgens een verhaaltje omheen moest verzinnen om het goed te praten.

Cognitieve dissonantie reductie, heet dat, zei de man naast hem.

Michiel schrok op: kon die man soms gedachten lezen?

Dag michiel, zei de man.
Mijn naam is Harry.

Harry Sumatra.