Waarheen, waarvoor

M > HC treintelefoon alstublieft HC treintelefoon.
C > Machinist treintelefoon defect s.v.p. melding via intercom. Machinist, treintelefoon defect.
M > HC .. eh.. tja dat is wat lastig nu dat de treintelefoon is uitgevallen. HC herhaal lastig dat treintelefoon is uitgevallen, HC
C> Machinist kom er maar in dan Machinist, we zullen het er mee moeten doen, kom er maar in Machinist via de intercom
M > HC ok dan maar via de intercom. HC, luister, ik zit met een probleem.
C > Machinist maak van uw hart geen moordkuil wat hebt u op uw lever gooi het er uit laat het niet rotten Machinist herhaal geen moordkuil lever niet laten rotten.
M > HC, hoe moet ik het zeggen... ik weet niet of ik nog wel verder wil.
C > Machinist?
M > HC, laat ik er nu maar geen doekjes om winden, ik zit hier nu in de locomotief van deze intercity en we staan, zoals u weet, nu al twintig minuten stil. Ik heb u eerder gezegd dat we voor een rood sein staan. De werkelijkheid is dat we nu al weer 17 minuten lang groen licht hebben.
C > U zegt, groen licht, Machinist?
M > Ja, ik kan me het rumoer in de coupe’s nu wel indenken, HC. De verontwaardigde gezichten, de fronzen, het gefluister. De keurige heren die van hun krant op kijken. De dertigers die hun hippe MP3-spelers uitzetten en zich afvragen wat er toch in godsnaam allemaal omgeroepen wordt. De bejaarden met de suizende gehoorapparaten die het allemaal net niet verstaan kunnen. Maar het is niet anders. Ik zit hier en ik kijk zo eens voor me uit over de spoorbaan en ik denk: waarom zou ik hier nog mee doorgaan?
C > Machinist, misschien is het verstandig als ik...
M > Nee nee HC, nou niet terugkrabbelen. Net was het nog van moordkuil en rottende levers, nu wil ik ook mijn ei kwijt. Ik bedoel, denkt u zich eens in mijn situatie in. Dat rijdt maar door de hele dag en almaar rechtuit of weer terug, heen en weer, heen en weer. Die eindeloze parallelle sporen die elkaar slechts aan de einder raken..., dat monotone ritme van bils op bils op bils... Ik kan er niet goed meer tegen HC. Ik wordt er depressief van. En dat volstrekt gedetermineerde noodlot dat mij onderroepelijk tussen deze twee sporen gevangen houdt. Ik heb geen greintje vrijheid. Alles is reeds voor mij bepaald. Ik bedoel, het maakt toch goedbeschouwd geen donder uit wat ik beslis, of denk, of doe, als alles al voorbeschikt is door het ijzeren lot? Wat doet het er nog toe wat ik wil? Wat ik er van vind? Heb ik nog iets in te brengen? Nee, zeg ik, nee HC. En dan denk ik bij mezelf: dan denk ik: nou, dan doe ik dus ook niet meer mee. Dan bekijken ze het allemaal maar. Met hun bilzen. En hun sporen. Dan blijf ik hier mooi midden in het weiland staan. Hoor je me HC?! Hoor je me?? IK BLIJF HIER GEWOON STAAN! IK DOE NIET MEER MEE! IK BLIJF GEWOON IN DIT WEI – krchcchccchhh HEE BLIJF VAN ME kkrrcchh BONK Pieeep DIT VALT BUITEN UW BEVOEGDHEDEN HC IK LAAT MET NIET ZOMAAR krrachhek AAAARCHAAA BONK -----------------------
....
C > Dames en heren. De vertraging als gevolg van een kortstondige storing is voorbij. Het eerstvolgende station is ...