Vader en zoon issues

Er komt een dag dat een vader door zijn zoon een vraag krijgt voorgelegd waar hij geen antwoord meer op weet. Die dag valt het zorgvuldig opgebouwde imago van de veilige, sterke, alwetende Pap in duigen. De zoon gaat er ondertussen met nieuwe guru's en leermeesters en voorbeelden vandoor en je hebt het nakijken.

Voor mij is die dag reeds heden aangebroken. Terwijl Jonas nog niet eens kan praten! Mijn zoon wijst de laatste tijd nogal eens dingen aan. Hij roept dan iets wat ik interpreteer als "Wat is dat?". Het klinkt ongeveer als "Esta?". Dat zou Spaans kunnen zijn, maar laat ik niet meer bij elkaar fantaseren dan strict noodzakelijk. Hoe het ook zij, in voorkomende gevallen geef ik, als vader, uiteraard de noodzakelijke informatie. "Een lamp!". "De deur!". "Een koe! (En wat zegt de koe? Boe!)". "Dat is de kat. Die kat heet Fritz. Dag Fritz! (Zwaai maar naar Fritz!) Dag Fritz!".

Dat ging allemaal prima, tot vandaag. Ik sta in mijn gang en Jonas zit in de buggy, klaar om naar buiten gereden te worden. Hij kijkt naar links en wijst op een zwarte metalen doos die daar aan de muur hangt. "Esta?". Ik kijk naar de doos. Het is een ouderwets soort doos uit een vorige eeuw die een of andere verbinding lijkt te hebben met de stoppenkast die erboven hangt. Maar wat het is? Ik moet het antwoord schuldig blijven.

Ik probeer me er nog uit te redden met: "Dat? Dat is een doos! Een zwarte doos! Dag doos. Zwaai maar naar de doos. Dag doos!"

Jonas steekt zijn hand even lafjes buitenboord, plichtmatig. Hij is duidelijk niet onder de indruk. Op straat zie ik hem al ineens een stuk vrolijker glimlachen tegen de overbuurman, die 'in de techniek' zit. Ik was uitgerangeerd.