linksom of rechtsom

Dit is haast geen blog waard, maar vandaag heb ik eindelijk besloten al mijn cd's *op zijn kop* op de plank van de kast te zetten. (revolutie!). Het deurtje gaat namelijk naar links toe open en dan draai je automatisch ook je hoofd naar links (geen idee waarom, ik doe het). Mijn hoofd naar rechts draaien kost meer moeite. Wellicht heeft het niets met de kastdeur te maken maar met mijn unieke scheve nekwervels, who knows. In ieder geval draai ik nu mijn hoofd naar links en lees dan van onder naar boven (van links naar rechts dus) de cd-titels. Jaren lang heb ik mijn nek verdraaid, of geprobeerd op zijn kop te lezen. Waarom heb ik dit niet eerder gedaan? Het antwoord is: mensen zijn conventionele wezens. Cd's "op zijn kop" zetten: dat doe je toch niet? Wie zet bijv alle boeken in de boekenkast op zijn kop, met dezelfde reden? (Doe je dat bijv ook met Engelse boeken, waar de titels op de rug sowieso al de andere kant op lopen?). Waarom kiezen we niet voor onze eigen gebruiksvriendelijkheid, maar voor een raar soort "dit hoort"?

Nou goed. Snel iets anders onder hetzelfde thema 'linksom of rechtsom:"

Sander reageerde om mijn vorige blog met het idee dat het misschien noodzakelijk is dat er mensen heel erg stinkend rijk worden ten koste van (of, zoals men plachte te zeggen, met opgeheven vuist 'over de ruggen van') een grote groep andere mensen, omdat alleen op die manier innovatie bewerkstelligd wordt en daarmee onze economie veilig wordt gesteld.

Ik denk dat dat op dit moment ook inderdaad de situatie is. Maar de vraag is of dat een wenselijke situatie is. Natuurlijk hebben er al genoeg mensen in het verleden over dit probleem nagedacht. (Althans, degenen die het als een probleem zien, dat sommige mensen stinkend rijk zijn terwijl ze er anderen voor laten werken - ik vind dat wel een probleem, ja). Het eerste mogelijke antwoord hierop zou kunnen zijn het oprichten van een collectief, club of vereniging. Socialisme 'the good way'. Het gaat er immers maar om dat je een grotere hoeveelheid geld kan concentreren en inzetten voor 1 project. Waarom zou een sponsor van dat project altijd 1 persoon moeten zijn - waarom niet een club mensen? Het grote probleem is natuurlijk dat er in verenigingen en collectieven eindeloos vergaderd moet worden over de juiste koers. Waar moeten we in investeren? Is iedereen het er mee eens? Innovatie houdt niet van overleg en zeker al niet van compromissen. Compromissen en consensus zijn recepten voor stagnatie, zo lijkt het wel.

Toch zou je je een club kunnen voorstellen waarin iedereen wel deelt in de rijkdom die wordt opgeleverd, terwijl de leden zich niet bemoeien met de inhoudelijke gang van zaken. Zich bewust van bovenstaande problemen laten zijn een klein clubje mensen, of zelfs 1 persoon, met behulp van wat intuitie, gut-feeling, creativiteit, fingerspitzengefuhl en wat al niet meer, het geld investeren. Waarom zou dat niet kunnen? En gebeurt dat ook niet al? Zijn daar goede voorbeelden van?