De avonturen van de heer J. Reewinkel

Hij had altijd in zijn binnenzak een stapel plastic kaartjes en een watervaste stift. Die kaartjes had hij speciaal laten snijden bij een drukkerij in een oplage van 500 stuks, met een kortingsoptie voor nog eens 500. Rechtsonderaan op ieder kaartje stond: “Met de meeste hoogachting, J. Reewinkel.” De stift was van de beste kwaliteit in zijn soort. In iedere kaartje zat een rond gaatje, dat gebruikt kon worden om het kaartje ergens op- of aan te hangen. Overal waar hij zich ergerde aan omgevallen fietsen, verkeerd geparkeerde auto’s of andere storende elementen op zijn pad, schreef hij een vinnig commentaar op een van de kaartjes, dat hij vervolgens met een vuilniszakbinder aan het bewuste onderwerp van zijn woede bevestigde. Bij een rijtje studentenfietsen die onderuitgezakt over de volle breedte van het trottoir hingen schreef hij: “Stel dat hier nu een kinderwagen langs had gemoeten?”. Bij een grote rozenstruik die naar zijn smaak te veel van de gevel af hing: “En een blinde dan, die nietsvermoedend met zijn gezicht deze doornen in loopt?”. Af en toe stak hij een kaartje in een hondedrol; tegen beter weten in: “Zal ik dan eens in uw woonkamer komen kakken?”. Er waren ook dagen dat hij met de beste wil van de wereld geen klacht kon bedenken over de wereld om hem heen. Dat was eigenlijk nog frustrerender dan alle fietsen, struiken en hondedrollen bij elkaar. Dan brandden de kaartjes in zijn binnenzak. Dan kon hij zich bijna niet inhouden, wilde hij een kaartje pakken, op een willekeurige gevel plakken en erop schrijven: "En ik dan? Wat moet ik dan, met al deze kaartjes, op deze vreselijk perfecte dag???"