In de Zorg

Als ik de zaal binnenkom zit hij daar op zijn eigen plek, in de hoek. Ik zie aan de achterkant van zijn hoofd, licht scheefgezakt, dat hij het is. Het lijkt of hij naar buiten kijkt. Wat zou hij zien? Wat gaat er om in zijn hoofd? Ik weet het niet, we weten het geen van allen. De verzorgsters lopen druk heen en weer - er wordt koffie geschonken en er worden bordjes klaargezet voor de lunch. Hij lunched niet mee, hij heeft zijn eigen eten, enkel nog vloeibaar, meer houd hij niet binnen.

Ik loop naar hem toe. Als ik langzij kom zie ik dat ze hem voor een soort speelrek hebben gezet, waar hij wat lusteloos tegenaan slaat met zijn rechterhand. Wellicht om het geheugen te trainen? Ze proberen van alles, tegenwoordig, in dit soort centra. Hij zal nog flink moeten aanpoten, wil hij kunnen lopen, praten, gewoon meedoen aan het normale leven. Vooralsnog zit dat er voor hem niet in.

Ik groet hem, hij reageert in eerste instantie niet, maar dan lijkt er toch een soort van herkenning op zijn gezicht te ontstaan: een brede grijns breekt door, zijn arm schiet spastisch de lucht in. Kwijl loopt uit zijn mond.

Ik zoen hem met vol liefde op zijn mond en til hem uit zijn tuigje: Jonas heeft weer een dag op het kinderverblijf doorstaan!