Secundaire ziektewinst

Nog even over mijn amandelen. Ja, mag ik? Want ik was heel zielig hoor, zo in het ziekenhuis. Het was een echte operatie! Met een nachtje blijven! In het ziekenhuis was ik hoor, en het was een echte operatie en ik moest een nachtje blijven, had ik dat al verteld?

En om eerlijk te zijn, daar genoot ik natuurlijk wel een beetje van.

Ja, mag ik nog even, zo lang het nog kan? Nog even vertellen over mijn Operatie? Dat ze die amandelen eruit gesneden hebben en dichtgebrand, en dat het nog zou hebben kunnen nabloeden en dat ik iemand ken die iemand kende die daaraan doodgebloed is? Maar dat dat, gelukkig, bij mij dus niet is gebeurd? Maar dat ik wel heel zielig was?

Secundaire ziektewinst heet dat. En ik heb daar wel behoefte aan natuurlijk, aan secundaire ziektewinst. Vooral als ik er dan ook nog een stukje over schrijf op mijn weblog en dan zo fijn van die leuke meelevende reacties krijg (en van die fijne bezorgde: het gaat toch wel goed? Ja hoor, het viel allemaal weer reuze mee, volgens mij heb ik er van alle slachtoffers die dag nog het minste last van gehad. Maar dat moet je niet doorvertellen, want dan ben ik meteen een stuk minder zielig natuurlijk, en dat gaat ten koste van mijn secundaire ziektewinst).

Als je het heel cynisch zou bekijken zou je zelfs kunnen beweren dat ik enkel en alleen daarom in mijn keel heb laten hakken - vanwege het medeleven.

Want je begrijpt natuurlijk wel: over een paar weken sta ik eventjes helemaal volledig op de tweede plaats. dan ren ik met bakken kokend water de trap op en neer, tover handdoeken en hydrofiele luiers in stapels tevoorschijn en druk op rug en zij en strijk met volle overgave over bovenbenen en ondertenen: dan is M de vrouw van de dag, het centrale middelpunt van mijn bestaan geworden.

(M vroeg aan de verloskundige wat ik dan bijvoorbeeld goed zou kunnen doen, tijdens de bevalling. De verloskundige zei dat ik bijvoorbeeld af en toe iets te drinken voor haar zou kunnen halen. Ik bedoel maar.)

En daarom moest M eerst nog even een beetje voor mij zorgen.
Dat het wel eerlijk is he, een beetje verdeeld.
Voor wat hoort wat, immers.
En omdat er 'daarna' nog een drukke boel op ons afkomt dacht ik: alles wat nu binnen is, is binnen.

En het was een heerlijke week, moet ik zeggen. Sapjes, prakjes eten, een kussen, nog een kussen, een tijdschrift, een DVD'tje, alles kreeg ik op een presenteerblaadje omringt met liefde aangereikt.

Maar nu ben ik echt beter.
Ik eet alles weer en ik maak het ook nog zelf klaar.
Zucht.
Ik zie nu al op tegen de wederdienst.

Of zijn dat nu eigenlijk gewoon de zenuwen, die langzaam beginnen te groeien?