Literatuur
Vandaag heb ik in de trein voornamelijk gelezen in Haruki Murakami: The wind up bird chronicle. Ik lees het in het Engels omdat ik geen Japans kan maar ook omdat Murakami zelf aan de Engelse vertaling heeft meegewerkt en niet aan de Nederlandse. Het compleet gekke verhaal van de jonge Okada die zijn kat Noburu Wataya kwijt raakt boeit op elke bladzijde terwijl ik me tegelijkertijd afvraag waar het in godsnaam naar toe gaat.

Muziek
In de fietsenstalling op Utrecht CS floot iemand een stukje van een wijsje. Ik herkende het meteen maar kon niet direct thuisbrengen wat het precies was. Toen het refrein eraan kwam wist ik het en ik neuriede met de fluitende fietser mee: Never going to get tot France (van Mike Oldfield).

Reflectiemoment van de dag
Toen ik drie jaar was, moest ik naar de dokter om een wratje weg te laten halen. We vertrokken vanuit de chreche van Mia, naar de dokter. Van de spreekkamer van de dokter herinner ik me enkel nog het beeld dat in mijn directe blikveld viel: een krukje, een gordijn, en de onderste helft van de dokter zelf. Deze volstrekt anonieme man (het was een man, dat weet ik ook nog) vroeg mij, zonder enige verdere introductie "Kun jij tot 10 tellen?". Ik vond het een redelijk belachelijke en nogal kinderachtige vraag. Natuurlijk kon ik tot tien tellen. Wat dacht die man? Ik kon zelfs tot 20 tellen of tot 30. Ik begon met tellen. Bij drie drukte hij resoluut een bevroren wattenstaaf op mijn hand. Nog nooit ben ik zo kwaad geweest. Of liever gezegd, als ik echt kwaad ben, is het meestal om vergelijkbare redenen. Ik kan me nog steeds oprecht kwaad maken op die man. Geen uitleg, geen inleiding, niets: zo die wrat eraf branden. Ik voelde me oprecht beetgenomen en genaaid door die vent.

Volgens Jan Willem (Jan Willem is mijn collega) is het een controle-kwestie: ik wil dingen onder controle hebben. Daar kan Jan Willem wel eens gelijk in hebben. (Hij zal er ook wel eens last van hebben..., van mij dan, en mijn controledwang). Dat heb ik dus al vanaf mijn derde jaar. Jan Willem vond overigens dat hij er zelf ook last van had (daar kon hij wel eens gelijk in hebben) en vroeg zich vervolgens af of het ook nog eens een soort mode-kwaal is van mensen-van-nu. Dat mensen-van-nu meer en meer moeite hebben met het niet kunnen controleren van hun omgeving. Ik weet niet of dat dan aan die generatie ligt, dat mensen-van-nu allemaal mijn soort van controle-probleem hebben en alles maar in eigen hand willen houden, of dat het een extern, maatschappelijk probleem is, dat deze maatschappij zo in elkaar zit dat er ook veel te veel van ons gevraagd wordt op dat gebied. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen. Een overvloed aan informatie, vrije keuze in alles (kies of ik schiet) en geen vaststaande structuren, regels, tradities meer: ik weet nog niet precies wat het verband is maar ik heb sterk het gevoel dat deze dingen met elkaar te maken hebben.