het theater van het leven

Vanochtend was een zware ochtend. Het regende in de straten en ook in mijn hoofd. Een hele dag kleren kopen in Utrecht op zaterdag maakt dat er doorgaans niet beter op maar wonder boven wonder ben ik geslaagd huiswaarts gekeerd, en ik heb ook nog *met* Mirjam gewinkeld, kun je nagaan. Niettemin hangt de mist een beetje in mijn hoofd. In Alex d'Electrique's laatste voorstelling wordt de consument van nu nog eens stevig op de feiten gedrukt: we kopen kopen kopen om te vergeten vergeten vergeten hoe erg we er eigenlijk aan toe zijn. En de mooie dingen in het leven, de dingen die er echt toe doen, die maken we steeds kleiner en kleiner, zodat er weer ruimte over is om nogmeer rotzooi in kwijt te kunnen. Mooie muziek bijvoorbeeld, waar je speciale jeugdherinneringen bij hebt, wordt nu oneerbieding vluchtig met pakken tegelijk in een apparaatje gestopt ter grootte van een luciferdoosje. Alex viel overigens wel een beetje tegen, ze zijn duidelijk over hun hoogtepunt heen. Vanavond gaan we daarom naar nieuw talent, een voorstelling van Ilse Warringa die nog bij Mirjam op school heeft gezeten. Ze werd tweede bij de Camaretten. Misschien kan ze het zware leven weer even relativeren, want gezien de rode cijfers op onze bankrekeningen (ja moet je ook niet zoveel kopen kopen kopen) kunnen we dat wel gebruiken...