Je vindt mij tegenwoordig hier: jellevandijk.org
Al daar een provisorische ingang naar mijn provisorisch nieuwe weblog, evenals een link naar dit weblog hier. SVP updat je favorieten en links en andere verwijzingen en verwijs naar jellevandijk.org, "an organisation of which you can be part!"
donderdag, juli 19, 2007
zondag, juli 01, 2007
Kennislink (5)
Onze eerste bijdrage aan kennislink, over cognitieve neurowetenschap, is eigenlijk meer van Nienke, die schreef het grootste gedeelte.
Kennislink (2)
De meester vertelt, over kennis.
Oja het zijn overigens geredigeerde teksten dus pak me niet op een woord...
Oja het zijn overigens geredigeerde teksten dus pak me niet op een woord...
kennislink (1)
De meester vertelt, over waarnemen
Comments mbt fouten/onvolkomendheden welkom, dan kan ik dat verbeteren.
Comments mbt fouten/onvolkomendheden welkom, dan kan ik dat verbeteren.
donderdag, juni 21, 2007
verdacht gepiep
Nu ben ik het zat. Met een briefje de straat op. Wie heeft er in vredesnaam een autoalarm dat almaar hard blijft piepen? Ik kan er niet van slapen. Alle leasebakken met rode lampjes loop ik af, maar geen prijs. Op gehoor naar de garage aan de overkant. Hier komt het vandaan, dat hoor ik duidelijk! Wat houden ze daar verborgen? Een dure (gestolen) auto? Een zendapparaat? Spionagepraktijken? De volgende ochtend spreek ik de overbuurman. In zijn tuin leven tien vroedmeesterpadden. “Een beschermde diersoort, vind je verder alleen in Frankrijk.” En die kunnen piepen, zo leer ik. Die avond slaap ik heerlijk, met op de achtergrond de prachtige lokroep van mijn nieuwe vriend, de vroedmeesterpad
maandag, juni 04, 2007
Fysieke inspanning en verantwoordelijkheid
Ik ben een nieuwe hypothese op het spoor die volgens mij dringend verder uitgezocht moet worden. Maar eerst even testen of hij op een weblog stand houdt:
Het idee begint met de observatie dat er een verband lijkt te bestaan tussen de mate van fysieke inspanning die een persoon verricht en de mate van verantwoordelijkheid die deze persoon draagt (formeel of informeel) ten opzichte van anderen. Of mate van macht, of invloed, dat komt denk ik ongeveer op hetzelfde neer. Het verband is omgekeerd evenredig: hoe meer fysieke inspanning, hoe minder verantwoordelijkheid of invloed.
Kort door de bocht denk je natuurlijk als eerste aan hoofdwerk en handwerk. Gespierde arbeiders in fabrieken die zware balken dragen hebben weinig te zeggen, en dikke fabrieksdirecteuren die een potje zitten te roken vanachter een bureau zijn verantwoordelijk voor het welzijn van de hele fabriek.
Maar ik kwam op het idee terwijl ik met de fiets door de spits reed (het zal eens niet) en ineens bedacht ik: automobilisten dragen meer verantwoordelijkheid voor een veilige verkeerssituatie dan fietsers. Zo rijd ik met de fiets bijv. nog wel eens door rood maar met de auto vind ik dat toch net te ver gaan. En dat geldt voor het merendeel van de weggebruikers. Fietsers hebben vaak een houding van "ik mag erdoor en auto's moeten maar wachten". En auto's, de vele uitzonderingen daargelaten, spelen dan toch vaak 'de verstandige volwassene', die de kinderen voor zich langs laten crossen en lijdzaam wachten tot het eindelijk hun beurt is. Herkenbaar? Ik zeg niet dat het zo moet, of dat het anders moet, ik observeer wat ik zie.
Goed. Stelling is dus dat dit komt, omdat fietsers fysieke inspanning moeten verrichten om vooruit te komen in het verkeer en automobilisten niet (=veel minder).
Maar nu de interessante observatie (observatie 2): Vroeger was dat niet zo! Vroeger was het verband omgekeerd! Denk aan de oude vikingen of wat voor barbaars volk dan ook, dat op rooftocht besloot een dorpje aan te vallen. Wie liep er voorop? De grootste, sterkste en slimste vent van de hele club. En wat was dat voor kerel? Dat was de baas! De man met de grootste borstkas was ook de directeur van het stel. En die sloeg er in zijn eentje wel 100 de kop af met zijn bijl of karawats of hoe die dingen toen ook heetten. En de anderen, de meelopers, die probeerden vanonder de oksels van de grote chef nog wat klappen uit te delen en hoopten erop dat ze op een dag net zo groot en sterk zouden zijn als Knut, zodat ze Knut zelf een kopje kleiner konden maken. The Bokito-way, zal ik maar zeggen.
Ergens in de loop van onze culturele ontwikkeling zijn de leiders, de verantwoordelijke personen, de organisatoren, de managers - *achter* hun manschappen, personeel, ondergeschikten, etc.. gaan staan. Ergens in onze ontwikkeling is er een scheiding van muscle en brain gekomen. Ik kan me nog voorstellen dat het hebben van een goed stel hersens een belangrijke factor is voor de mate van verantwoordelijkheid (macht) die je voelt voor / zult uitoefenen op / anderen. Maar hoe komt het dat het hebben van een sterke fysieke capaciteit tegenwoordig juist *nadeling* lijkt te zijn voor het hebben van invloed en macht? Waarom is de relatie tussen spieren en brains zogezegd omgekeerd evenredig?
Ik heb verantwoordelijkheid, macht, invloed en intelligentie nu misschien wat teveel op een hoop gegooid, dat moet ik nog een keer netjes uit elkaar pluizen. Maar de vraag in het algemeen: is die enigszins steekhoudend? En wat zou het antwoord op de vraag kunnen zijn?
Het idee begint met de observatie dat er een verband lijkt te bestaan tussen de mate van fysieke inspanning die een persoon verricht en de mate van verantwoordelijkheid die deze persoon draagt (formeel of informeel) ten opzichte van anderen. Of mate van macht, of invloed, dat komt denk ik ongeveer op hetzelfde neer. Het verband is omgekeerd evenredig: hoe meer fysieke inspanning, hoe minder verantwoordelijkheid of invloed.
Kort door de bocht denk je natuurlijk als eerste aan hoofdwerk en handwerk. Gespierde arbeiders in fabrieken die zware balken dragen hebben weinig te zeggen, en dikke fabrieksdirecteuren die een potje zitten te roken vanachter een bureau zijn verantwoordelijk voor het welzijn van de hele fabriek.
Maar ik kwam op het idee terwijl ik met de fiets door de spits reed (het zal eens niet) en ineens bedacht ik: automobilisten dragen meer verantwoordelijkheid voor een veilige verkeerssituatie dan fietsers. Zo rijd ik met de fiets bijv. nog wel eens door rood maar met de auto vind ik dat toch net te ver gaan. En dat geldt voor het merendeel van de weggebruikers. Fietsers hebben vaak een houding van "ik mag erdoor en auto's moeten maar wachten". En auto's, de vele uitzonderingen daargelaten, spelen dan toch vaak 'de verstandige volwassene', die de kinderen voor zich langs laten crossen en lijdzaam wachten tot het eindelijk hun beurt is. Herkenbaar? Ik zeg niet dat het zo moet, of dat het anders moet, ik observeer wat ik zie.
Goed. Stelling is dus dat dit komt, omdat fietsers fysieke inspanning moeten verrichten om vooruit te komen in het verkeer en automobilisten niet (=veel minder).
Maar nu de interessante observatie (observatie 2): Vroeger was dat niet zo! Vroeger was het verband omgekeerd! Denk aan de oude vikingen of wat voor barbaars volk dan ook, dat op rooftocht besloot een dorpje aan te vallen. Wie liep er voorop? De grootste, sterkste en slimste vent van de hele club. En wat was dat voor kerel? Dat was de baas! De man met de grootste borstkas was ook de directeur van het stel. En die sloeg er in zijn eentje wel 100 de kop af met zijn bijl of karawats of hoe die dingen toen ook heetten. En de anderen, de meelopers, die probeerden vanonder de oksels van de grote chef nog wat klappen uit te delen en hoopten erop dat ze op een dag net zo groot en sterk zouden zijn als Knut, zodat ze Knut zelf een kopje kleiner konden maken. The Bokito-way, zal ik maar zeggen.
Ergens in de loop van onze culturele ontwikkeling zijn de leiders, de verantwoordelijke personen, de organisatoren, de managers - *achter* hun manschappen, personeel, ondergeschikten, etc.. gaan staan. Ergens in onze ontwikkeling is er een scheiding van muscle en brain gekomen. Ik kan me nog voorstellen dat het hebben van een goed stel hersens een belangrijke factor is voor de mate van verantwoordelijkheid (macht) die je voelt voor / zult uitoefenen op / anderen. Maar hoe komt het dat het hebben van een sterke fysieke capaciteit tegenwoordig juist *nadeling* lijkt te zijn voor het hebben van invloed en macht? Waarom is de relatie tussen spieren en brains zogezegd omgekeerd evenredig?
Ik heb verantwoordelijkheid, macht, invloed en intelligentie nu misschien wat teveel op een hoop gegooid, dat moet ik nog een keer netjes uit elkaar pluizen. Maar de vraag in het algemeen: is die enigszins steekhoudend? En wat zou het antwoord op de vraag kunnen zijn?
vrijdag, juni 01, 2007
donderdag, mei 31, 2007
Stuff-blindness
Vanochtend waren mijn sleutels, portemonnee en mijn fietsleutels ineens WEG. Nergens te bekennen. Niet in het grijze kastje (niet in het eerste, tweede en ook niet in het derde laadje). Niet op tafel. Niet op het randje bij de keuken. Niet op het witte kastje. Niet op de bruine kast. Niet in de grote kast (niet in het papierenbakje niet in de houten bak en niet in de pennenbak). Niet tussen de kussen van de bank. Niet op de grond. Niet op een stoel. Niet in de deur.
Wanhoop stijgt...
Niet in de koelkast. Niet in de keukenkastje. Niet in de bakjes voor de poes. Niet in de krantenbak. Niet in de tuin. Niet in de fietstassen.
Ik M. wakker maken: M! Mijn sleutels en portemonnee en ook mijn fietssleutels: WEG! Nergens te bekennen! (Nee daar heb ik al gekeken nee daar heb ik ook al gekeken nee ik heb echt overal al gekeken!!!)
Paniek
M. Mee naar beneden. Loopt rond. Ziet op de tafel een blauw aardewerken bakje, met daarin: mijn portemonnee, mijn sleutels, mijn fietssleutels.
Het bakje heeft gaatjes onderin, het is eigenlijk voor fruit. Een soort vergiet. Een soort van mijn geheugen dus, eigenlijk...
Wanhoop stijgt...
Niet in de koelkast. Niet in de keukenkastje. Niet in de bakjes voor de poes. Niet in de krantenbak. Niet in de tuin. Niet in de fietstassen.
Ik M. wakker maken: M! Mijn sleutels en portemonnee en ook mijn fietssleutels: WEG! Nergens te bekennen! (Nee daar heb ik al gekeken nee daar heb ik ook al gekeken nee ik heb echt overal al gekeken!!!)
Paniek
M. Mee naar beneden. Loopt rond. Ziet op de tafel een blauw aardewerken bakje, met daarin: mijn portemonnee, mijn sleutels, mijn fietssleutels.
Het bakje heeft gaatjes onderin, het is eigenlijk voor fruit. Een soort vergiet. Een soort van mijn geheugen dus, eigenlijk...
woensdag, mei 30, 2007
Inrobotische experimenten
Ik ben geinteresseerd in antropomorfisme, het idee dat mensen al snel menselijke eigenschappen toedichten aan niet menselijke entiteiten, zoals dieren, maar ook machines.
Dit is een mooi voorbeeld hiervan:
(Bron: www.koan.filosofie.be)
" ...Het verhaal gaat over Amerikaanse soldaten die in Irak gebruik maakten van robot-ontmijners. De soldaten creëren al vlug een band met de robots en behandelen ze als mensen.
In het Los Alamos National Laboratory voerde de robotica-onderzoeker Mark Tilden een test uit met een ontmijningsrobot. De efficiëntste manier om een landmijn te vernietigen is natuurlijk erop gaan staan. De robot had vijf 'poten' en kon verschillende mijnen tot ontploffing doen komen door op de mijn te gaan staan. Hij herconfigureert zich daarna om met de overige poten verder te gaan. Na een tijdje ontspon zich de volgende situatie:
'Finally it was down to one leg. Still, it pulled itself forward. Tilden was ecstatic. The machine was working splendidly. The human in command of the exercise, however -- an Army colonel -- blew a fuse. The colonel ordered the test stopped. Why? asked Tilden. What's wrong? The colonel just could not stand the pathos of watching the burned, scarred and crippled machine drag itself forward on its last leg. This test, he charged, was inhumane.' "
Lees er nog meer over op www.koan.filosofie.be
Dit is een mooi voorbeeld hiervan:
(Bron: www.koan.filosofie.be)
" ...Het verhaal gaat over Amerikaanse soldaten die in Irak gebruik maakten van robot-ontmijners. De soldaten creëren al vlug een band met de robots en behandelen ze als mensen.
In het Los Alamos National Laboratory voerde de robotica-onderzoeker Mark Tilden een test uit met een ontmijningsrobot. De efficiëntste manier om een landmijn te vernietigen is natuurlijk erop gaan staan. De robot had vijf 'poten' en kon verschillende mijnen tot ontploffing doen komen door op de mijn te gaan staan. Hij herconfigureert zich daarna om met de overige poten verder te gaan. Na een tijdje ontspon zich de volgende situatie:
'Finally it was down to one leg. Still, it pulled itself forward. Tilden was ecstatic. The machine was working splendidly. The human in command of the exercise, however -- an Army colonel -- blew a fuse. The colonel ordered the test stopped. Why? asked Tilden. What's wrong? The colonel just could not stand the pathos of watching the burned, scarred and crippled machine drag itself forward on its last leg. This test, he charged, was inhumane.' "
Lees er nog meer over op www.koan.filosofie.be
Abonneren op:
Posts (Atom)